Ik was onlangs een aantal dagen in Oostenrijk en wandelde door de bergen.
Goede schoenen, mooie rugzak, leuk gezelschap en een dijk van een motivatie er elke dag iets van te maken.
Ik kwam regelmatig in de bergen maar vrijwel alleen als er flink wat sneeuw was gevallen.
Nu was het anders, prachtig weer en opvallend veel mensen die dit kennelijk leuk vonden. Geinig wel, allerlei mensen die de bergen bewandelden en zin hadden zich in te spannen.
Wandelen is een prachtige manier om beter te leren omgaan met het ‘gedoe’ van elke dag, na te denken over de periode die achter je ligt of juist hetgeen wat je nog van plan bent te gaan doen.
Het plaatst zaken in een ander perspectief zodat het loslaten of oplossen van een probleem of juist nieuwe ideeën tot stand kunnen komen.
Een groot contrast met het dagelijks werk:
Tijdens het wandelen neem je af en toe eens rust door even te gaan zitten terwijl veel mensen op hun werk vaak de hele dag zitten en af en toe eens even wat proberen te bewegen.
Neuropsychologen zoals bijvoorbeeld Erik Scherder benoemen het veelvuldig: "Laat je hersenen niet zitten.” Bewegen dus, om ervoor te zorgen dat juist ook je hersenen in beweging blijven.
In complexe zorg is ook behoefte aan beweging om 'los' te kunnen komen van eerder vastgezette denkbeelden. Als je ervoor kiest in beweging te blijven ook als het ingewikkeld kan worden, geef je jezelf maar ook de ander de mogelijkheid bewuster in de omgeving te blijven. De alertheid maar ook de reactie snelheid worden aangesproken waardoor opgedane stress kan zakken en we ons weerbaarder kunnen gaan gedragen in situaties van hoge stress of intensieve begeleiding.
Als het je lukt samen uit de stressvolle situatie te bewegen zonder de verleiding van controle en beheersing zal een "Yess!!!" nauwelijks te onderdrukken zijn.
In de begeleiding van mensen met een verstandelijke beperking en problematisch gedrag, zien we vaak dat door uit te gaan van het ontstaan van probleemgedrag de keuze wordt gemaakt zo min mogelijk 'prikkels' te bieden. In normale mensentaal komt dit neer op zo weinig mogelijk doen waarbij je de collectieve overtuiging hebt dat dit goed is voor de ander en je hiermee een hoop 'gedoe' voorkomt. Ik geloof dat wanneer je de mogelijkheid hebt de client intensief te begeleiden en dus nabij kan zijn, je niet hoeft te kiezen voor 'prikkelarm' maar je juist kan ondersteunen daar waar het moeilijk zou kunnen zijn. Kies er dus met elkaar voor in beweging te blijven en zoek 'onderweg' uit hoe je om zou kunnen gaan met het 'gedoe'.
Is jouw wandeling een bergwandeling of zie je nog steeds als een berg op tegen elke wandeling?
GA HET DOEN!!!
Comments