Het was een prachtige dag.
De zon scheen, deuren en ramen stonden tegenover elkaar open en ventilatoren waren haast niet meer te verkrijgen.
Op de planning: een Quick scan.
Een instrument om op een snelle manier te kunnen achterhalen of het op een voorziening ‘pluis was of niet’.
Aan de hand van een agenda werkte je zo’n dag af. Gesprekken met verschillende disciplines, cliënten, ouders en natuurlijk het team.
In de middag stond het team overleg gepland waarbij ook een therapeut en een behandelaar zouden aansluiten. Een flinke groep van maar liefst 13 personen.
Het overleg ging van start en al snel kwam de zorg rondom één specifiek persoon ter tafel.
Het lukte het team niet om een goede band met de client op te bouwen. De man was erg chaotisch en impulsief. Het appartement waar hij woonde was al een aantal weken niet meer bezocht door de medewerkers.
De client was de laatste dagen niet meer gesignaleerd op de ‘inloop’ (een soort woning waar je langs kunt voor een bak koffie en een praatje).
Een personeelslid wist nog te vertellen dat de man onlangs twee jonge katten in huis had genomen.
Het gesprek kantelde eigenlijk vrij snel doordat iemand zei: "Wanneer hij zich niet aan de regels houdt moeten we hem uitschrijven."
De sterke opiniemaker had al snel medestanders en je voelde de onvoorwaardelijkheid tussen je vingers door wegglippen. Op deze manier kon men niet verantwoordelijk voor hem zijn.
Gelukkig waren er dit overleg zowel een behandelaar als een therapeut aangesloten die opmerkelijk snel het beeld en behoefte van de client weer opnieuw op tafel wisten te krijgen. Een opmerkelijk kantelpunt.
De mensen bleken toch in staat even los te komen van hetgeen zojuist geconcludeerd en gingen met elkaar opnieuw op zoek naar aanknopingspunten.
Erg knap! Je merkte ook direct dat de energie aan tafel terug was.
Ik vroeg aan één van de medewerkers het appartement toch even te gaan bezoeken.
Bel gewoon aan en kijk wat er gebeurt. Mocht er inderdaad niemand zijn maar er zijn wel beesten in huis moesten we toch even polshoogte kunnen nemen.
De medewerker snelde richting het appartement en was al snel weer terug. Ze zag er geschrokken uit en wist even niet waar ze moest beginnen.
Uiteindelijk zei ze: “Ik heb nog nooit zoiets smerigs gezien”.
Zonder al te ver uit te wijden over de details, de dieren waren inderdaad in huis en hadden overal hun behoefte gedaan en de rest van het huis was ernstig verontreinigt door structureel niet opruimen of schoonmaken.
Het team keek elkaar aan, zojuist had men nog de ondersteuningsbehoefte in kaart gebracht en was men tot de conclusie gekomen: We moeten meer nabij zijn en hem helpen er iets van te maken. Hij kan het niet alleen en niet onbelangrijk het hoeft ook niet alleen.
Als manager rekende ik hardop: 14 personen aan tafel en nog 2 uur overleg voor de boeg.
“Zou het een idee zijn als we de rest van de middag de handen letterlijk uit de mouwen steken?” 28 Uur schoonmaak tijd moest toch voldoende zijn!
De energie in de groep was aanwezig en hoefde enkel geleid te worden.
Een betere teambuilding kon je je niet wensen.
Iedereen ging aan de slag. Emmers met sop en schoonmaakmiddelen kwamen tevoorschijn, vuilniszakken werden gevuld, kattenbakken geregeld, badkamer en keuken grondig aangepakt en de vloer stevig geboend.
In een tijdsbestek van 2 uur was het gehele appartement weer aan kant.
Alsof het zo geregisseerd was kwam de client exact nadat we klaar waren aangereden op een scooter samen met een vriend.
Zijn persoonlijk begeleider stapte naar buiten en vertelde wat we hadden gedaan.
De client vertelde dat hij bang was geweest dat hij niet meer zou mogen blijven wonen in het appartement.
Hij had de puinhoop niet meer kunnen overzien en was tijdelijk bij een vriend gaan logeren, zijn jonge katten waren de reden om toch nog even langs huis te gaan.
Een quickscan maar dan anders!
GA HET DOEN!
Comentarios