Organisaties of anders gezegd, mensen die samenwerken, verlangen naar een visie die succes zal brengen en een einde zal maken aan bedreigende en minder comfortabele factoren.
Excellente ondersteuning van cliënten, gemotiveerde medewerkers, tevreden ouders, laag verzuim of weinig uitval van medewerkers, aanzuigende werking voor nieuw talent, afbouw van maatregelen, beheersing van kosten en best practices om te delen met anderen.
Het streven naar dit succes is terecht.
Willen we niet allemaal dat bovenstaande zaken in orde zijn?
Opvallend is dat organisaties vaak een valse start maken door een collectieve denkfout: ’Eerst moeten de randvoorwaarden op orde zijn binnen de organisatie’.
Als ik realistisch terug kijk op de jaren waarin ik leiding gaf, ging het nooit op de hierboven veronderstelde manier.
De randvoorwaarden waren absoluut niet in orde: Het team was nooit perfect, de incidenten van alledag en de samenstelling van cliënten klopte nooit.
Een soort professionele klucht was het gevolg. Je baande je met elkaar een weg naar het succes, leerde omgaan met tegenslagen, mislukking en verdriet. De overtuiging dat het anders zou moeten kunnen was de energiebron. Daarnaast een mentaal en fysiek incasseringsvermogen om juist als het ingewikkeld werd door te kunnen blijven gaan.
En het succes kwam er! Resultaten werden geboekt en het delen van deze kennis en ervaring werd gezien als een professionele verantwoordelijkheid.
Niet de randvoorwaarden maar de mensen die zich ervoor hadden ingespannen brachten het succes, vertegenwoordigden de passie en energie die daarvoor nodig was en gaven de organisatie glans.
Complexe zorg daagt organisaties uit om de zaken anders aan te gaan pakken dan tot dan toe gebruikelijk. Vastgelopen organisaties staan vaak met hun rug tegen de muur, het moet echt anders maar hoe?
Het succes van een ander kan natuurlijk lonken en niet zelden besluit een organisatie dan ook het roer echt om te gooien.
De visie van de eigen organisatie samen met de nieuw te implementeren manier van werken is echter vaak vertaald in onmogelijke doelen.
Enkele voorbeelden:
-De visie moet door onze aderen gaan stromen.
-We moeten allemaal dezelfde taal gaan spreken.
-We moeten ons vanaf nu aan de afspraken houden, afspraak is afspraak. (Met andere woorden: Al die problemen in functioneren moeten maar eens afgelopen zijn.)
-Het moet in ons DNA gaan zitten.
Etcetera, etcetera.
Alle bovengenoemde doelen of wensen zijn faalervaringen in de kiem. Anders dan je zou verwachten ligt het succes echter vlak voor de voeten. Probeer allereerst weer het gewone te gaan zien als voorwaarde voor het bijzondere. Start bij wie de cliënt is en wat hij of zij echt nodig heeft.
Het succes zit in de gewone dingen zo goed mogelijk te gaan doen in combinatie met de kwaliteit van je samenwerking met cliënten en met elkaar.
Bepaal de richting (perspectieven en doelen) met elkaar en ga op pad.
Wil je een normaal bestaan? Bedenk dan of hetgeen je doet deze 'normale' ambitie helpt te verwezenlijken.
Spreek uit hoe je wil samenwerken. Bepaal de wijze van integrale verantwoordelijkheid en draag bij aan de ambitie. Ieder vanuit zijn of haar specifieke rol. Hoe willen we ons werk gaan doen? Bedenk programma’s en stijlen van begeleiden die daarbij passen.
Tot slot:
Laat het werk tot uitvoering komen, bereidt het goed voor, faciliteer, creëer, ga op zoek naar succes, ga aan de slag en manage met elkaar op inhoud en proces.
Echt hoor, als je dat gaat doen dan wordt het hartstikke leuk!!!
GA HET DOEN!!!
Comments