Voordat hij kwam wonen verbleef hij nog een tijdje op een zogenaamde crisisplek in een
‘specialistische’ afdeling van een grote zorgorganisatie.
Op deze plek werd hij 3 maal 2 uur per dag begeleid door 2 speciaal ingehuurde begeleiders vergezeld door 2 mensen van de Nederlandse veiligheidsdienst.
Anders gezegd 4 op 1 en dat 6 uur per dag.
Vierentwintig uurs zorg maar dan anders of wellicht werd hier de 24 uurs zorg iets te letterlijk genomen.
De jongen woonde daarvoor elders in het land en lag uiteindelijk 22 uur per dag vast op een speciaal daarvoor vervaardigd bed.
De cliënt was volledig vastgelopen zo was de redenatie.
Een misvatting. Hoe kan iemand die volledig afhankelijk is van zijn omgeving nu vast lopen? Een duidelijk geval van een vastgelopen organisatie niet andersom.
In de voorbereiding van de verhuizing was een krat vol multomappen meegekomen met daarin persoonsbeschrijvingen, beeld, diagnostiek, rapportages, cliënt/behandelplannen en andere opgedane ervaringen in de afgelopen jaren.
Alle goede bedoelingen ten spijt maar deze informatie leverde louter op hoe het in ieder geval niet moest.
Hoe dan wel?
Ons team bestond destijds uit aanpakkers, mensen die in een professionele context het verschil zouden kunnen maken ook met iemand die zich ernstig agressief kon gedragen.
De behandelaar had een sterke visie en wist op een goede manier aansluiting te vinden bij het team medewerkers.
We besloten een week voordat de jongeman bij ons kwam wonen een beeldvorming overleg te plannen. Een overleg waarin 10 punten besproken werden. Wie was hij? Waar kwam hij vandaan? Hoe is zijn netwerk? Wat eet hij graag? Welk talent heeft hij? Wat kan hij goed en doet hij graag, wat kan hij minder goed? etc.
Je merkte direct dat het team er klaar voor was. Zelden heb ik zo duidelijk de compassie gevoeld er met elkaar iets van te maken en ik wist toen ik ‘s middags naar huis fietste dit is nu al een succes.
Een week later kwam de jongeman wonen, ik weet het nog als de dag van gisteren.
Een begeleider stapte diezelfde dag nog doodleuk met hem in de bus om lekkers voor het avond eten te gaan kopen.
Samen kwamen ze terug de big shopper er tussenin gevuld met grote zakken frites.
Vrijheid verdien je door goed te zijn was onze redenatie. Niet teveel voorgeschreven regels en zorgen dat de context professioneel blijft.
Het team wilde betekenisvol zijn maar zochten ook de spanning en waren altijd uit op succes. De zogenaamde 'gedeelde waarden' waren een perfecte match, nauwelijks regels en intrinsiek gemotiveerd tot op het bot.
Het eerste weekend kwam ik binnen voor een late dienst. De woning was leeg. De bus stond niet op zijn plek. Terwijl ik de rapportage map pakte ging de telefoon.
Ik hoorde hoe de vader van de jongeman paniekerig vroeg of het wel goed ging.
Hij had de hele ochtend geprobeerd te bellen maar niemand aan de telefoon gekregen en was er van uitgegaan dat dit foute boel betekende.
Ik kon hem echter snel geruststellen: op de koelkast was een briefje geplakt “we zijn naar het strand en pas laat terug vanmiddag groet van de jongens”.
Prachtig ‘de jongens’ het klonk als een groep vrienden die met elkaar op pad waren.
De vader hoorde het snikkend aan en vertelde dat zijn zoon al jaren niet meer op het strand was geweest.
Hoe bestaat het zei zijn vader.
“Jullie weten toch wat er allemaal mis kan gaan?” Ik bevestigde dat ik dit wist maar dat ons team andersom redeneerde.
We zoeken het succes op en gaan bewust om met de stress die hierbij komt kijken.
Samen zal het best wel lukken.
Goed starten kan je tenslotte maar één keer doen!
GA HET DOEN!
Comments