Bovenstaande is een veelgehoord fenomeen. Het team is er nog niet aan toe, teveel nieuwe gezichten, net ingewerkt, cliënt moet eerst in balans zijn, binnenkort gaan we bedenken welke bijstellingen we kunnen gaan doen in het programma etc.
Als ik vraag naar welk moment geschikt zou zijn om te starten krijg ik een wirwar aan antwoorden en blijkt dat hetgeen waarop we wachten helemaal niet concreet is vastgelegd. Anders gezegd lijkt er een context gecreëerd die feitelijk nooit aan de juiste basis kan voldoen omdat het beeld van die basis door iedereen anders geïnterpreteerd wordt.
Het akelige van bovenstaande
Is dat dit soort processen altijd gepaard gaat met een soort collectieve ontevredenheid.
We zijn niet waar we zouden willen zijn en wachten dus af.
Helaas gaat bovenstaande niet over het aanschaffen van een nieuwe fiets met wel of geen 27 versnellingen of een feestweek in Ibiza terwijl je voor dat geld ook heel veel andere leuke dingen zou kunnen doen.
Helaas gaat het hier over cliënten die samen met de aanwezige professionals vastzitten in elkaars probleem en zoals met drijfzand het idee hebben steeds verder weg te zakken bij elke beweging.
De cliënt is er nog niet aan toe een volgende stap succesvol te kunnen maken is de redenatie en dus wachten we af.
Je zou het ook kunnen omdraaien en zeggen wij zijn er nog niet aan toe de cliënt te begeleiden in een nieuwe situatie omdat we niet kunnen garanderen dat het succesvol zal zijn.
Het opgevoerde argument is vaak het ontbreken van de basisveiligheid.
Bij wie is echter de belangrijke vraag.
Redeneer je daadwerkelijk vanuit de behoefte van de cliënt?
Is de beeldvorming en diagnostiek in orde? Kan een cliënt met deze beperking en deze stress zich überhaupt wel ‘basis’ veilig voelen?
Wat is de visie die je als organisatie hebt? Past daar dit soort basisveiligheid beredenering eigenlijk wel in?
Veel systemen waarin men problemen ervaart redeneren juist vaak tegenovergesteld namelijk vanuit de ogenschijnlijke behoefte van de medewerkers.
Niet zelden vertegenwoordigen deze uitgesproken of door tevredenheid onderzoeken opgehaalde informatie nu juist de negatieve zaken.
Meer personeel, teveel team wisselingen, te weinig overleg, beter rooster, afspraken nakomen, neuzen dezelfde kant op etc.
Redenerend vanuit de behoeften van de medewerkers zie je dat met name management vaak verwoede pogingen doet dit te kantelen.
De manager komt nog meer naar de vloer, gaat zelfs meedoen in teamoverleggen, roept te pas en te onpas dat mensen goed bezig zijn of het nog beter zouden kunnen doen etc.
Een extra begeleider wordt toegevoegd. Alles voor het veilige gevoel van de medewerkers want tja.... die moeten het doen.
Bijzonder fenomeen is ook dat de toevoeging van een extra begeleider het tegenovergestelde effect heeft. In de nieuwe situatie is nu juist nog meer mogelijkheid ontstaan het over de algehele ontevredenheid te hebben. Daarnaast heeft de extra begeleider ook het veiligheid denken bevestigd waardoor het niet meer mogelijk is met minder te werken. De druk op de roosters en financiën neemt hierdoor ook toe. Meerzorg aanvragen bevestigt eveneens dat het echt ingewikkeld is en de onveilige basis context is compleet.
Als tegenhanger van de ontevredenheid wordt vaak ingezet op de competenties van de medewerkers. De neuzen moeten immers dezelfde kant op.
Teams komen bij elkaar voor training en team building, werken met kleuren, cijfers, blokjes, verf, toneelstukjes, gaan potten bakken, in opstellingen staan, klimmen geblindoekt in bomen etc., en weer gaat het vooral over: we moeten ons veilig kunnen voelen.
De uiteindelijke opbrengst van dit soort dagen eindigt meestal in een kantoor op een prikbord of met leuke foto’s verstuurd in de Whatsapp groep. Helaas alle goede bedoelingen ten spijt. Het draagt niets bij aan de oplossing van het probleem sterker nog het zal in bepaalde situaties het probleem verergeren.
'Zonder het centraal stellen van cliënt, de zorginhoud en je zorgvisie zal je als systeem volledig wegzakken in het drijfzand waarin elke beweging zal resulteren in minder perspectief'
Hoe dan wel?
Als je zou redeneren vanuit de behoefte van de cliënt zou je de beeldvorming en de diagnostiek van de cliënt met de visie van de organisatie als uitgangspunt kunnen nemen.
Het voordeel van bovenstaande is dat dit direct aanknopingspunten biedt voor het aansluiten bij de medewerkers.
Een begeleidingsstijl en een dagprogramma kan worden opgesteld welke vervolgens richting geven aan het bepalen van de competenties en de te organiseren randvoorwaarden.
Hou het simpel dat is ingewikkeld genoeg!
GA HET DOEN
Comments