Jawel, daar kwam er weer eentje aangevlogen geheel uit het 'niets'.
Het gesprek was in volle gang, het moest echt anders daar was iedereen het wel over eens. Zo kon het niet langer. Wat zou de beste strategie zijn?
Confronteren door middel van een stevig gesprek zei de één, ze moet maar eens horen wat ze door dit gedrag allemaal verpest!
De ander was een andere mening toegedaan en vond dat er vooral eerst rust moest komen, dus programma vertragen en de eisen laag houden. Een aanwezig familielid keek wat angstig en onzeker om zich heen. Het ging tenslotte om zijn dochter.
Een oplettende orthopedagoog voelde de situatie goed aan en vroeg: "Wat denkt u?"
De man keek de andere aanwezigen vluchtig aan. Het leek alsof hij bang was iets te zeggen waarmee hij alle goed bedoelde intenties van de mensen van tafel zou vegen.
Wat hakkelend begon hij te praten: "Ik..... maak..... me ..... gewoon heel veel zorgen en ben bang dat er iets verschrikkelijks gebeurt."
De manager die zich spontaan tot coach verpopte retourneerde direct door de vraag te stellen: "Waarom denkt u dat?"
De arme man keek weer om zich heen maar nu werd zijn blik wat scherper en zei: "We hebben het nu over dat het slecht gaat met mijn dochter, maar niemand lijkt te zien dat het nog nooit goed is gegaan!"
Het werd stil in de ruimte. Mensen keken elkaar aan wachtend op het verlossende doorbreken van de stilte. Het was uiteindelijk de vader zelf die de stilte doorbrak door te zeggen: "Maar ja, jullie zijn de professionals dus zeggen jullie maar wat het beste is."
De professionals, ja daar zeg je wat. Meer is beter was kennelijk het principe geweest wat men had gehanteerd bij het maken van deze afspraak. Teamleden, medewerkers van de dagbesteding, een manager, clusterhoofd, maatschappelijk werk, teamcoach een orthopedagoog en ik, zittend naast de vader.
Het deed me denken aan de keer dat ik met mijn zoon Rex een afspraak had bij MEE. Rex was te vroeg geboren, dus hij en zijn ontwikkeling werden gevolgd. Ik dacht die middag een gesprek te hebben met één, hooguit twee mensen. Dit bleek een misvatting. In de ruimte speciaal voor het overleg gereserveerd, zaten maar liefst 15 verschillende personen. Zo veel mensen om het over mijn zoon te hebben? Wat me direct opviel en enorm tegenstond waren de zwarte ordners met zijn naam op de zijkant. Allemaal hadden ze zo'n map, hoe klein het ventje ook was, de map zat al redelijk vol. Zelden heb ik mij zo ongemakkelijk gevoeld als op dat moment. Wie zijn al die mensen? Ik heb niemand gevraagd een map te vullen of zelfs zijn naam erop te zetten. Dit was kennelijk normaal, zij waren tenslotte de professionals.
Het plan werd doorgezet, een verhuizing was uiteindelijk beter vond iedereen. Deze jonge vrouw kon niet verantwoord zelfstandig wonen. Conclusie: Wij willen beter voor haar kunnen zorgen maar dat gaat niet als ze op zichzelf woont en niemand binnen laat.
"Wat vindt u van het plan om uw dochter te verhuizen naar een plaats waar zij intensiever begeleid kan worden?" vroeg de manager.
Vader antwoordde: "Waarom hebben jullie haar hier niet intensiever begeleid?"
Waarop het antwoord was: "De plek waar zij nu komt te wonen, daar is 'nee ook echt nee' en dat is wat zij nodig heeft!"
Tja, daar zit je dan als vader.
Ga het 'anders' Doen
Σχόλια