Tja, het werken in onze branche bleef toch vooral een grote zoektocht.
Voortdurend samen zoeken naar mogelijkheden juist ook als het allemaal veel minder vanzelfsprekend leek.
Het was een prachtige ochtend geweest. We waren met de jongens erop uit getrokken en hadden een heerlijke wandeling gemaakt in de polder.
Vogels spotten en banjeren door het natte gras. Koffie met wat lekkers mee voor onderweg.
Heerlijk!
De terugkeer naar de woning leverde vrijwel direct de eerste vragen op: wat gaan we straks doen? En daarna? En dan?
Direct werden salvo's vragen op ons als begeleiders afgevuurd.
Niet zelden eindigde dit soort situaties in conflicten waarbij de paniek en angst af te lezen was aan het gedrag van betreffende persoon.
Wat maakte toch dat dit soort situaties direct op een hellend vlak leken terecht te komen en het afglijden richting het conflict of de escalatie leek ingezet?
Voor het gemak noem ik incidenten, conflicten en escalaties vanaf nu ‘gedoe’, omdat
conflicten en escalaties, intentie en verwijtbaarheid zouden kunnen suggereren.
Gedoe klinkt ook minder ernstig en geeft, wanneer je bereid bent te redeneren vanuit de context, precies aan wat het is. Gedoe!
In de dagprogramma’s is nooit (in ieder geval niet bewust) tijd voor gedoe opgenomen.
Anders gezegd, het verstoort dus altijd je ritme en wenselijke voortgang van het programma.
Enfin!
Wat dan wel te doen?
Overdrachten, vergaderingen, beeldvormingsoverleggen, veranderingen van programma’s etc. vrijwel alles werd onder de loep genomen.
Gaandeweg werden we als medewerkers handiger in het omgaan met het agressieve gedrag, iets wat enerzijds goed was maar anderzijds ook de scherpte wat deed afnemen.
Waren we dit soort situaties gaan accepteren? Het leek er soms wel op.
In overdrachten werd benoemd dat het bijv. een prima dag was geweest en dat het alleen na het ontbijt en tijdens het werk ‘mis’ was gegaan.
In de samenwerking met mijn collega’s en orthopedagoog bespraken we de trend die we dachten te zien.
Het leek of er een patroon was binnen geslopen.
Een patroon wat dus was ontwikkeld op basis van het steeds weer reageren op de toenemende angst en onzekerheid die vervolgens rechtstreeks naar het gedoe leidde.
We bedachten diverse hypotheses.
Stel dat ons gedrag bij het ontstaan van de angst en onzekerheid voorspelbaar is geworden?
Stel dat de handelingen om de client maar ook jezelf te beschermen een patroon zijn geworden?
Stel dat ons gedrag eigenlijk de ‘go’ is voor het gedoe?
Anders gezegd: zou dit ontstaan juist door het patroon aan handelingen vanuit ons?
Zouden we het ‘gedoe’ juist door ons gedrag faciliteren?
Als dit klopte zou dit betekenen dat we er invloed op kunnen hebben.
We waren het snel eens.
Hier komen we alleen achter als we het proefondervindelijk vaststellen!
Eerst maar eens een pan soep maken en daarna zien we wel verder.
Wordt vervolgd.
Commentaires