Proefondervindelijk vaststellen hoe moest dat eigenlijk?
De praktijk bracht echter direct aanknopingspunten.
Een timmerman die op de woning kwam om een keuken kast te monteren werd eerder die week geconfronteerd met dezelfde vragen die wij als begeleiders op ons afgevuurd kregen.
Een jonge kerel met een overal aan en een koffer vol gereedschap keek ietwat verbaasd naar de cliënt die voor hem stond en in sneltreinvaart alle vragen op hem af vuurde.
Het was bijzonder om te zien hoe kalm hij bleef en eigenlijk zonder blikken of blozen verwees naar een van de aanwezige begeleiders om vervolgens zijn boormachine te pakken en zijn werk te hervatten.
Tja was dit dan het bewijs? De timmerman, niet gehinderd door enige inhoudelijke kennis, had het ingesleten patronen niet bevestigd en er was geen conflict ontstaan.
De soep stond op en de ballen werden gedraaid door een cliënt, een ander dekte samen met een begeleider de tafel, weer een ander bladerde in het fotoboek van zijn laatste vakantie en een begeleider en de cliënt in kwestie waren in de tuin met een bal aan de gang.
Op een bepaald moment stonden de begeleiders naast elkaar aan het fornuis.
Het was zover. We voelden de aanwezigheid van de toegenomen spanning.
Het was niet meer de vraag of de vragen zouden komen enkel nog wanneer. We besloten te blijven staan. Het gebeurde de cliënt kwam naar binnen gerend er ging klem achter ons staan.
De vragen kwamen vrijwel direct maar wij besloten ons te richten op de broodjes en de soep. Ongelofelijk maar waar. Op een zeker moment leek de cliënt zelfs te vragen of wij ons om wilde draaien. We antwoorden dat we druk waren met de soep en zo lekker gingen eten. Daar stonden we dan roerend in de soep samen aan het fornuis.
De adem van de cliënt tegen onze rug. Wat konden we doen?
Een mede-client bracht het verlossende antwoord en zei ‘weg’ ‘weg’. Ineens reikte een gespierde arm met een bord met vers gedraaide ballen tussen ons in.
Ach ja dat is waar! Goed dat je het zegt man. De ballen moeten er nog in.
De paniek en onrust van de ander leek ter plekke te veranderen in frustratie. Hij holde de tuin in en trapte een bal over de schutting een achter gelegen park in.
M’n collega liep half de tuin in en zei: ‘Haal even die bal op en dan gaan we eten’
‘Eten’ riep de cliënt.
‘Ja’ zei de begeleider.
Soep met ballen!
GA HET DOEN!!!!
Comments