Communicatie tussen begeleiders en cliënten is een complex fenomeen.
De client is in tegenstelling tot de wisselende begeleiders immers altijd aanwezig maar op een veelal akelige manier afhankelijk van de dynamiek van roosters en wisselende medewerkers.
In het werk zie ik regelmatig cliënten die een vraag stellen over ogenschijnlijk eenvoudige zaken zoals: "Kan ik vanavond gaan sporten?". "Ligt m'n zakgeld al klaar?"."Ga ik het weekend naar huis?" etc.
Bij wie je je exact moet melden blijkt dan een ingewikkeld vraagstuk.
De behoeften van de cliënten verhouden zich namelijk niet tot de roosters en dus is er vrijwel nooit een direct antwoord beschikbaar.
Sporten? Uuuuhhh dat check ik even in de notulen van ons overleg want toen was ik er niet bij. Zakgeld? Joost is er morgen weer en die heeft de pas. Weekend naar huis? Je was toch vorige week al naar huis geweest?
Het doet me een beetje denken aan een helpdesk met een identiteitsprobleem.
"Goedemorgen met Walter kunt u mij helpen mijn iPhone doet het niet meer?"
"Wat is uw personeelsnummer?"
"Heeuhh? 2987464 geloof ik."
"Van Hees, 08-03-1973?"
"Helaas wel ja."
"Ik maak een call voor je aan."
"Maar mn iPhone doet het niet meer."
"We nemen contact met je op, het is helaas erg druk en we staan onder bezet."
Pfffffffff
Complexe zorg gaat vaak gepaard met zeer complexe regels, procedures en afspraken.
Het moet voor cliënten ongelofelijk ingewikkeld zijn je steeds weer te verhouden tot die wisselende groep medewerkers met verschillende taken en verantwoordelijkheden en bijbehorende bevoegdheden.
Ook voor medewerkers moet dit ingewikkeld zijn want de vragen zullen blijven komen en de regels, procedures en afspraken moeten worden gevolgd. Je moet goed ingewerkt zijn om alle looplijnen helder te krijgen.
Dagprogramma's bieden houvast mits ze worden ingezet als middel en een onderlegger vormen voor het werken aan je ondersteuningsrelatie met de client. De activiteiten dienen betekenisvol te zijn, geven richting maar bieden ook houvast voor zowel client als begeleider. Echter door het gevoerde klimaat is het 'speelveld' van de client en begeleider verkleind. Men belaagd elkaar telkens weer met de meest up to date versies van de regels, procedures en afspraken.
Vaak is het zicht op een zo normaal mogelijk bestaan al lang niet meer het uitgangspunt.
Hebben de afspraken nog wel het doel dit uitgangspunt te dienen? Wat heeft dit met de dialoog gedaan? Is er ng sprake van dialoog of worden er stelselmatig patronen afgewerkt en verwijzen we elkaar moeiteloos door?
Als ik aan een client vraag: "Hoi! Hoe gaat het met je?" en ik zou als antwoord krijgen: "Check maar even het ECD dan ben je weer helemaal bij" zou ik me niet serieus genomen voelen.
Andersom zal dit toch niet heel veel anders zijn lijkt mij?
Stop met elkaar verwijzen van het kastje naar de muur!
Kijk en luister goed naar elkaar en bedenk hoe je er een mooie dag van maakt!
GA HET DOEN
Comments